Zmień post - Modlitwa Wstawiennicza

Zmień post

Użytkownik

Temat

Treść wiadomości

Emotikony





Więcej Ikon

Kolor: Rozmiar:

Zamknij Tagi

BOSKI CHARAKTER PODSTAWĄ NADZIEI
(4) Charakter Boga oraz fakt, że większość nie zbawionych ludzi umiera z charakterami reformowalnymi w warunkach łatwiejszych niż obecne, dowodzi, że w życiu przyszłym, w dogodniejszych okolicznościach Tysiąclecia, tym, których charaktery będą mogły być zreformowane, będzie dana taka szansa. Doświadczenie i Pismo Święte uczą, że tylko ci są zdolni do rozwinięcia w obecnych złych warunkach charakterów nadających się do życia wiecznego, którzy potrafią ufać Bogu wtenczas, gdy nie mogą odnaleźć Jego śladu (Żyd. 11:6; Gal. 3:7,9). Doświadczenie i Pismo Święte uczą, że klasa niewiary, nie zdolna do wykazania takiej wiary, nie może w obecnych złych warunkach rozwinąć charakteru odpowiedniego do wiecznego życia, ponieważ szatan ją zaślepia i zwodzi przez jej ignorancję i słabości (2 Kor. 4:4); dlatego Bóg pozostawia ją w stanie niewiary, by później, w łatwiejszych warunkach, okazać miłosierdzie, przez które będzie mogła się zreformować (Rzym. 11:30-32).
Widzimy zatem, że niektórzy opuszczają to życie z charakterami, które będą mogły być naprawione, jeśli otrzymają taką możliwość, w dogodniejszych warunkach reformacji, jakimi, jak zapewnia nas Biblia, będą warunki Tysiąclecia. Śmierć, tak jak i naturalny sen, nie określa w charakterze ani dobra, ani zła. W śmierci nie ma zatem nic, co by mogło powstrzymać pragnienie Wszechmocnego udzielenia ludziom pomocy w naprawianiu się; jedyną rzeczą, jaka może powstrzymać Go od tego, jest niechęć świadomie złych do naprawiania siebie.
Biblia pokazuje nam, że radością dla Boga jest używanie Jego mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości (głównych przymiotów Jego charakteru) w pomaganiu ludziom w naprawianiu się (Obj. 15:3,4). Przymioty te skłoniły Go do dania swego Syna na Okup za wszystkich. Oddanie swojego Syna na śmierć za wszystkich było największą ofiarą, jaką mógł uczynić, by zbawić człowieka. A jeśli Jego wszechmocna mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość przejawiły się w daniu Syna na śmierć, w celu błogosławienia całej ludzkości, w daniu możliwości wyleczenia z przekleństwa i zdobycia wiecznego życia, to czy Jego mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość nie uczyni rzeczy o wiele łatwiejszych - takich jak stworzenie ludzkości warunków sprzyjających reformowaniu się nawet najsłabszych z rasy ludzkiej, dla których uczynił rzecz najtrudniejszą: dał Syna swego na śmierć za nich (Rzym. 8:32)? Zaprawdę, Jego święty charakter, który okazał się dostatecznie silny, by uczynić rzecz najtrudniejszą, z pewnością uczyni rzeczy łatwiejsze, tzn. da szansę klasie niewiary uleczenia się w warunkach, w których mogłaby się zreformować, ponieważ nie może zreformować się teraz. Oznacza to, że tym, którym Bóg nie zapewnił pomocy w reformowaniu się w tym życiu, udzieli jej później.
WYBRANI PO TO, BY BŁOGOSŁAWIĆ NIE WYBRANYCH
(5) Biblia podaje piąty fakt dowodzący istnienia dogodnej sposobności dla tych nie zbawionych zmarłych, którym w tym życiu nie dano możliwości uzyskania zbawienia. Boskim celem w wyborze Kościoła spomiędzy rodzaju ludzkiego jest to, by w życiu przyszłym mógł użyć tego wybranego Kościoła jako Pośrednika błogosławienia możliwościami zbawienia wszystkich. nie wybranych, tzn. tych pominiętych w obecnym życiu, w którym liczą się tylko wybrańcy, klasa wiary. Biblia uczy, że rodzina ludzka składa się z dwóch klas: (a) klasy wiary (Gal. 3:7-9; 2 Kor. 5:7) i (b) klasy niewiary (2 Tes. 3:2; Rzym. 11:30-32). Bóg, wiedząc, że w warunkach, w których do zwycięstwa potrzebna jest silna wiara, klasa wiary będzie mogła, lecz klasa niewiary nie będzie mogła uzyskać zbawienia, postanowił w tych warunkach dać szansę zbawienia tylko klasie wiary.
Takie postępowanie jest mądre, słuszne i miłosierne, w interesie wszystkich, których ono dotyczy. Innymi słowy, kochające serce Boga gorąco pragnie pomóc wszystkim upadłym stworzeniom, dlatego Bóg ułożył swój plan w sposób najkorzystniejszy dla wszystkich zainteresowanych. Gdyby postawił klasę niewiary na próbie do życia w teraźniejszych warunkach, w których dla nikogo z nich nie byłoby możliwości zbawienia, ponieważ warunki te wymagają wiary, której ona nie posiada, postąpiłby wbrew swojej mądrości, sprawiedliwości i miłości, czego On nigdy nie uczyni. Jak bardzo podobne do dobrego Boga, jakim On jest, jest odłożenie próby klasy niewiary aż nastaną warunki, w których będzie ona mogła zwyciężyć, a udzielenie obecnie próby tylko tym, którzy w warunkach wymagających postępowania wiarą, są w stanie wykazać się tą niezbędną wiarą i zwyciężyć! Jakże bliższe Bogu jest wybranie tej właśnie klasy wiary w celu przygotowania jej do pomagania klasie niewiary w reformowaniu się, gdy nastanie jej próba! A ponieważ klasa wiary jest wierna w trudniejszych warunkach, udziela On jej oczywiście większej nagrody.
Tak właśnie przedstawia tę sprawę Pismo Święte. Święty Jakub uczy (Dz.Ap. 15:14-17), że podczas wieku Ewangelii Bóg nawiedza narody, by "wziąć", wybrać z nich lud dla swego imienia - wybrańców. Wskazuje on także, iż gdy to zostanie dokonane. Pan powróci i założy Królestwo w tym celu, by pozostali (Webster definiuje słowo pozostali jako oznaczające to, co zostaje po zabraniu pewnej części) ludzie mogli szukać Pana, tzn. zbawienia. Wybrańcy są tą wybraną częścią, a nie wybrani są pozostałymi z ludzi, tymi, którzy pozostali, gdy spośród nich zabrano wybranych (zob. także "ze" w Obj. 5:9,10). Widzimy zatem, że najpierw, w tym wieku, Bóg udziela zbawienia wybranym, a potem, w wieku przyszłym, udzieli go nie wybranym.
Do Rzym. w rozdziałach 9, 10 i 11 św. Paweł dowodzi, iż z powodu niewiary Izrael jako naród nie zdobył miejsca wśród wybranych i że Bóg gromadzi klasę wiary zarówno spośród żydów jak i pogan, czyniąc ich wybrańcami. W rozdziale 11 przedstawia pełen miłości Boski plan w tej sprawie. Szczególnie we w. 25-33 dowodzi, że Bóg pozwolił Izraelowi potknąć się i błądzić w niewierze, podczas gdy sam gromadzi we wieku Ewangelii wybranych ze wszystkich narodów, by użyć ich po wieku Ewangelii, tj. w czasie Tysiąclecia, dla okazania miłosierdzia klasie niewiary.
Werset 25 wskazuje, że muszą pozostać w swym zaślepieniu aż pełna liczba wybrańców spośród pogan, "zupełność pogan", osiągnie kres swej próby. Wersety 26 i 27 dowodzą, że wówczas Bóg uleczy ich z zaślepienia, przebaczy im i zawrze z nimi Przymierze Nowe. Wersety 28 i 29 dowodzą, że Bóg pozwolił Izraelowi będącemu w niewierze popaść w nieprzyjaźń z sobą i swoim wybranym ludem, by dokonać wyboru w wieku Ewangelii; jednak z powodu ich związku z obietnicami udzielonymi ojcom - Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi - Bóg nadal ich miłuje i nie zmieni swego planu błogosławienia i uczynienia ich błogosławieństwem w Tysiącleciu.
Wersety 30 i 31 pokazują, że chociaż Izrael (jako naród) wskutek niewiary nie miał w wieku Ewangelii takiego przywileju, jaki dzięki wierze miał Kościół Ewangelii, tzn. nie był wystawiony na próbę zbawienia elekcyjnego, to jednak Kościół Ewangeliczny przechodził tę próbę właśnie w tym celu, aby w Tysiącleciu poddać próbie życia niewierzącą klasę w Izraelu, tj. klasę, która przez cały wiek Ewangelii umiera w niewierze. Werset 32 dowodzi, że wszystko to działo się w harmonii z pełnym miłości zamierzeniem Boga pozostawiania niewierzącej klasy w Izraelu w jej stanie niewiary w pokoleniu za pokoleniem przez cały wiek Ewangelii.
Jakże rozjaśnia to słowa wiekowego Symeona (Łuk. 2:34), który powiedział o dzieciątku Jezus: "Oto ten położony jest na upadek i na powstanie wielu ich w Izraelu"! Klasa niewiary Izraela przez cały wiek potykała się o Jezusa i upadała umierając w takim stanie; lecz dzięki niech będą Bogu, że ci, którzy upadli, "powstaną". A ponieważ nie "powstali" w tym życiu, muszą "powstać" w przyszłym, "... aby dla miłosierdzia wam okazanego", miłosierdzia, jakiego wybrani dostąpili w wieku Ewangelii, "i oni miłosierdzia dostąpili" w Tysiącleciu. "Albowiem zamknął je Bóg wszystkie [pozostawił ich wszystkich bez pomocy] w niedowiarstwo, aby się nad wszystkimi zmiłował. O głębokości bogactwa i mądrości i znajomości Bożej! Jako są niezbadane sądy jego [dla cielesnego człowieka, lecz rozumiane przez człowieka duchowego (1 Kor. 2:7-16)], i niedoścignione drogi jego!".
Chwalmy naszego Boga za zrozumienie tej chwalebnej tajemnicy! Daje ona bowiem przyszłą sposobność tym, którzy nie mieli jej w obecnym życiu. Jakże cudownie czystą, harmonijną i miłą jest właśnie przedstawiona nauka Biblii na temat wybranych i nie wybranych! Zaiste, możemy kochać i czcić Boga, który ułożył tak dobroczynny i praktyczny plan!
DWOJAKIE DOŚWIADCZENIE NIE WYBRANYCH
(6) Biblia uczy o dwojakim doświadczeniu nie wybranych: tych, którym w tym życiu nie dano możliwości zyskania zbawienia wyborczego. Naucza ona, że w tym życiu będą oni mieli doświadczenie ze złem, w czasie którego, mając doświadczenie za nauczyciela, poznają czym jest grzech i jakie są jego skutki. Uczy ona także, że tym, którzy w tym życiu przechodzą doświadczenie ze złem, w przyszłym życiu będzie udzielone doświadczenie z dobrem, w czasie którego, mając doświadczenie za nauczyciela, poznają czym jest sprawiedliwość i jakie są jej skutki.
Ponadto Biblia poucza, że doświadczenie ze złem, które stało się udziałem wszystkich przez grzech ojca Adama, dane jest ludzkości pod panowaniem przekleństwa. Stwierdza ona, że doświadczenie z dobrem - zapewnione wszystkim przez okupową ofiarę Chrystusa złożoną w sprawiedliwości - nastąpi po zdjęciu z rodzaju ludzkiego wyroku Adamowego, tzn. w czasie Tysiąclecia, tysiąca lat władzy Chrystusa na ziemi.
Biblia podaje też, iż dokładnie przeciwne warunki towarzyszą tym dwóm doświadczeniom. Tak więc Bóg najskuteczniej nauczy ludzkość wstrętu do grzechu przez doświadczenie jego natury i skutków, i tym skuteczniej pokaże jego przeciwieństwo - umiłowanie sprawiedliwości, także przez doświadczenie jej natury i skutków.
Doświadczeniu rodziny ludzkiej ze złem towarzyszą następujące niepomyślne rzeczy: grzech, błąd, władza szatana nad sprawami ludzkimi, ziemia pod przekleństwem (z trzęsieniami ziemi, wybuchami wulkanów, przypływami, huraganami, tornadami, powodziami, suszami i skrajnościami klimatycznymi), rodzaj ludzki znoszący ból, chorobę, smutek, rozczarowanie, straty, trudy, niedostatki, wrogość, nieszczęścia, ciężką pracę, wypadki, fałszywe religie, uciskające rządy, grabieżczą arystokrację, wojny, rewolucje, bezprawie, głód, epidemie, prześladowanie sprawiedliwych, wywyższanie nikczemnych, samolubstwo, okrucieństwo, umieranie i śmierć.
Doświadczeniu z dobrem towarzyszyć będą następujące dobre rzeczy (przeciwieństwa obecnych złych rzeczy): sprawiedliwość, prawda, kierowanie przez Chrystusa ludzkimi sprawami, raj na ziemi, zadowolenie, radość, pomyślność, zyski, pociecha, obfitość, przyjaźń, umiarkowany klimat, godziwa praca bez mozołu, wypadków i nieszczęść, prawdziwa religia, opiekuńczy rząd, sprawiedliwa równość, braterstwo, pokój, prawe postępowanie, dobrobyt, dobro ogółu, nagradzanie sprawiedliwych, upominanie czyniących źle, miłość braterska i bezinteresowna, uprzejmość, powrót do zdrowia i życia. Biblia wyraźnie uczy, że nie wybrani przejdą to dwojakie doświadczenie. Gdy to udowodnimy, będzie oczywiste, że w życiu przyszłym istnieje szansa dla wszystkich nie wybranych zmarłych.
ZBADANIE WERSETÓW: RZYM. 8:19-22; 11:30-32 I PS.90
Rzym. 8:19-22 jest fragmentem mówiącym o tych dwóch doświadczeniach. Werset 19 wskazuje, iż rodzaj ludzki, stworzenie (to samo słowo jest tak przetłumaczone w w. 22 - [ludzkie]stworzenie), będący obecnie pod przekleństwem (w. 22), z utęsknieniem wygląda i oczekuje lepszego czasu, w którym synowie Boga, Jezus i Jego wierni naśladowcy, objawią się w chwale Królestwa (Kol. 3:4; Dan. 7:13,14,18,22,27; Rzym. 8:17; Jud. 14).
Werset 20 dowodzi, że rodzina ludzka, nie z własnej winy, lecz przez grzech Adama, znajduje się pod przekleństwem, "marnością", lecz nie ma być tak pozostawioną bez nadziei; w. 21 wykazuje bowiem, że ona ma być uwolniona spod przekleństwa, by mogła uzyskać wolność, jaka stanie się udziałem wszystkich tych, którzy zostaną synami Bożymi, wolność, której Jezus i Kościół udzieli posłusznym w Królestwie. Werset 22 pokazuje następnie, że doświadczenie zła ma być powszechne w rodzinie ludzkiej. W ten sposób w. 19, 20 i 22 ukazują doświadczenie ze złem, a w. 21 uwolnienie od przekleństwa zła, tzn. doświadczenie ze sprawiedliwością dla wszystkich tych, którzy w całym swym życiu podlegali przekleństwu ("marności"), a to w tym celu, by na warunkach posłuszeństwa mogli uzyskać życie przez Chrystusa (Dz.Ap. 3:23).
Rzym. 11:30-32 zawiera tę samą myśl. Izrael po doznaniu niedoli wieku Ewangelii, w którym jako naród był pozbawiony miłosierdzia, łaski Bożej, ma doświadczyć błogosławieństw, a ci, którzy w tym życiu doznali nieszczęść, otrzymają miłosierdzie, laskę Bożą przez chwalebne błogosławieństwa, jakich Kościół Ewangeliczny wyniesiony do chwały z Jezusem, udzieli im w miłosierdziu.
Psalm 90 traktuje o tym samym. Wersety 1, 2 przedstawiają Jehowę w Jego wieczności. Pierwsze zdanie w. 3 odnosi się do doświadczenia ze złem jako obracania człowieka w proch, podczas gdy jego ostatnie zdanie mówi o doświadczeniu dobra jako powracaniu z prochu. Werset 4 dotyczy okresu tysiąca lat (Tysiąclecia) jako czasu powrotu z prochu i rozpoczynania doświadczenia z dobrem.
Wersety 5-10 opisują różne aspekty (w sumie piętnaście) przekleństwa, pośród którego przebiega doświadczenie ze złem; werset 11 natomiast, pyta o moc (znaczenie) doświadczenia ze złem i odpowiada, że ma ono na celu przywrócić cześć dla Boga, która według w. 12 powstanie wtedy, gdy jego lekcje zostaną wzięte do serca. Werset 13 jest modlitwą o powrót z doświadczenia ze złem, tzn. o zmianę ("zlitujże się") dotychczasowego doświadczenia ze złem. Werset zaś 14 wskazuje, że ci, którzy doznawali smutków (doświadczenia ze złem) "po wszystkie dni" swoje (w. 9), a więc aż do śmierci, modlą się, by w następnych dniach, w życiu przyszłym, czasie doświadczenia z dobrem, mogli być pełni szczęścia i radości.
Werset 15 to modlitwa, by podobnie jak we wszystkich dniach pierwszego życia byli trapieni i doznawali złego, tak w drugim życiu byli radośni i w ten sposób spełnili cel, jaki miał Bóg, dozwalając, by zło wypełniło ich pierwsze życie. Werset 16 zawiera modlitwę, by Jezus i Kościół jako słudzy Boży kontynuowali dzieło błogosławienia ludzkości, tzn. udzielali jej doświadczenia z dobrem, oraz by ludzkość, dzieci Jezusa i Kościoła (którzy są drugim Adamem i Ewą), przyniosła chwalę Bogu; natomiast w. 17 jest prośbą o odnowienie Boskiego obrazu (przyjemności Pana) i Jego podobieństwa (rządzenia ziemią, tak jak On rządzi wszechświatem) w tych, którzy we "wszystkich dniach" tego życia doznawali zła i którzy we "wszystkich dniach" przyszłego życia będą doświadczali dobra.
Tak więc Psalm ten i inne ustępy Pisma Świętego poprzednio zacytowane, odnoszące się do dwojakiego doświadczenia (jednego ze złem, a drugiego z dobrem) dowodzą, że jest nadzieja dla tych nie zbawionych zmarłych, którzy w tym życiu nie doznali miłosierdzia, łaski Jehowy.
FAKTY POTWIERDZAJĄCE NADZIEJĘ
(7) Siódmym dowodem tego, że Biblia daje nadzieję dla nie zbawionych zmarłych, którzy nie mieli możliwości zbawienia w tym życiu, są fakty, które podaje Biblia. Biblia naucza, że ludzie zniszczeni ogniem i siarką w Sodomie, Gomorze i innych miastach tej równiny, a także Żydzi z północnego, dziesięciopokoleniowego królestwa oraz Żydzi z południowego, dwupokoleniowego królestwa wrócą na tę ziemię i znowu będą na niej żyć (Ezech. 16:53), pomimo swego niegodziwego życia (Ezech. 16:44-52); mówi ona także, że Żydzi będą żałować za swoje grzechy (Ezech. 16:54,57-59,61,63); że Bóg zawrze z nimi Przymierze Nowe (Ezech. 16:60,62); i że da mieszkańców Sodomy, itd. oraz Samarytan, itp. za córki Żydom, co znaczy, że nawrócą ich oni do Pana, bowiem ci, którzy są nawracani przez innych, są w Piśmie Świętym nazywani ich dziećmi (Gal. 4:19; 1 Kor. 4:15; Izaj. 60:4). U Ezech. 16:55 dzieło odradzania Sodomy i jej córek (ludzi od niej zależnych), Samarii i jej córek oraz Jerozolimy i jej córek określone jest jako powrót do poprzedniego stanu, restytucja (Dz.Ap. 3:21), powrót do pierwotnego stanu doskonałości, w jakim rodzaj ludzki był w Adamie zanim grzech wszedł na świat; tzn. powrót do Boskiego obrazu i podobieństwa.
Nasz Pan Jezus potwierdza tę samą myśl w odniesieniu do ludów podległych Sodomie (Mat. 11:23,24) i daje nadzieję Fenicjanom, mieszkańcom Tyru i Sydonu (Mat. 11:21,22), dowodząc, że są oni mniej winni niż Izraelici; jak oświadcza Pismo Święte, otrzymają oni taką sposobność, i w Dniu Sądu, gdy będzie Jezus rządził ziemią, łatwiej będzie im, niż niewierzącym Żydom z Jego czasów (Łuk. 22:29,30). Skoro ci będą mieli szansę, z pewnością wszyscy pozostali z nie zbawionych zmarłych, którzy w tym życiu byli pozbawieni możliwości zbawienia, także ją będą mieli "w tym dniu". Tak więc oświadczenia Biblii potwierdzają istnienie nadziei dla wielu z nie zbawionych zmarłych.
URZĘDOWE IMIONA CHRYSTUSA
(8) Jako ósmy dowód tego, że Biblia daje nadzieję tym z nie zbawionych zmarłych, którzy w tym życiu nie mieli możliwości uzyskania zbawienia, podajemy fakt, że Biblia przypisuje Jezusowi i Jego wiernemu Kościołowi urzędowe imiona, które dowodzą istnienia takiej szansy dla tych, wobec których będą wykonywane rzeczy wynikające z tych imion. Stwierdzamy, że w swym przyszłym stosunku do ludzkości są oni między innymi nazwani (a) Zbawicielami, (b) Kapłanami, (c) Królami, (d) Prorokiem czy też Nauczycielem, (e) Rodzicami, (f) Pierwiastkami i (g) Nasieniem Abrahamowym, które będzie błogosławić całą rodzinę ludzką. Rozważmy w krótkości te biblijne nazwy stosowane do Jezusa i Kościoła - Jego Ciała, w ich przyszłym stosunku do świata, a poznamy w jaki sposób Pan wskazuje przez nie na dzieło zbawienia, jakie będzie dokonane dla tych, którzy zmarli nie otrzymawszy sposobności zbawienia na podstawie wyboru.
ZBAWICIELE, KAPŁANI I KRÓLOWIE
Weźmy np. imię Zbawiciele, które jest stosowane do Jezusa i Kościoła w następującym fragmencie: "I wstąpią wybawiciele na górę Syjon, aby sądzili górę Ezawa; a tak będzie królestwo samego Pana" (Abd. 21). Znamy biblijną naukę, że Jakub jest typem na wybranych, a Ezaw nie wybranych (Rzym. 9:10-13). Tak jak Bóg bardziej miłował Jakuba niż Ezawa, tak bardziej miłuje wybrańców niż niewybrańców. Tak jak Bóg wybrał Jakuba, a odrzucił Ezawa, tak i teraz Bóg wybiera wybrańców a odrzuca niewybrańców. Chociaż Bóg udziela wybranym głównych błogosławieństw, tak jak Izaak udzielił głównego błogosławieństwa Jakubowi (1 Moj. 27:28,29), to jednak tak jak później Izaak udzielił Ezawowi mniejszego, choć bogatego błogosławieństwa (1 Moj. 27:36-39), Bóg udzieli w przyszłym wieku mniejszych, choć bogatych błogosławieństw nie wybranym.
Taką właśnie myśl nasuwa Abd. 21. W wersecie tym góra Syjon reprezentuje Królestwo niosące zbawienie. Królestwo Tysiąclecia (Joel 2:32; Abd. 17). Zbawiciele wstępujący na nią to Jezus i Jego Kościół, Wybrańcy (Izaj. 2:2,3; 60:14,15,18; Rzym. 11:26,39-32). Jako Zbawiciele sądzić oni będą górę Ezawa, niewybrańców, uwalniając ich od nieprzyjaciół (grzechu, śmierci i grobu), tak jak sędziowie wybawiali Izrael od nieprzyjaciół. Ten chwalebny stan zostanie osiągnięty, gdyż, jak zapewnia nas ten werset, "królestwo będzie samego Pana". W ten sposób wybrańcy jako Zbawiciele naprawią upadek Adama, przywiodą niewybranych na ścieżki sprawiedliwości porzucone przez Adama i przez nich (Izaj. 58:12). To oczywiście dowodzi istnienia w Królestwie szansy dla nie wybranych, którą otrzymają z rąk Zbawiciela, Jezusa i Jego Kościoła - Oblubienicy.
Również urzędowe imię Kapłani zastosowanie do Jezusa i Jego Kościoła potwierdza to samo (Żyd. 3:1; 1 Piotra 2:5,9; Obj. 1:6; 5:9,10; 20:6). Kapłan to ten, który na podstawie ofiary składanej Bogu za innych pełni funkcję pojednawczą między Bogiem a człowiekiem (Żyd. 5:1; 2:17). Jezus i Jego bracia Kapłani składają ofiary Bogu w tym doczesnym życiu (Żyd. 5:1,5; 9:11,12; 13:15,16; 1 Piotra 2:5).
Chrystus jako Najwyższy Kapłan w ciągu tego wieku pojawiał się przed oblicznością Bożą za wybranych, nie za nie wybranych (Żyd. 9:24; 10:14; Jan 17:9), podobnie Aaron, będący typem na Niego, najpierw wchodził do świątnicy najświętszej z krwią cielca tylko za wybrane pokolenie Lewiego (3 Moj. 16:11). Później dopiero Aaron czynił pojednanie krwią kozła za resztę Izraela, a następnie błogosławił go (3 Moj. 16:15), i tak, wtedy gdy ofiara Kościoła zakończy się, a Chrystus w Tysiącleciu pojawi się przed Bogiem za świat, to On i Kościół będą błogosławić nie wybrany świat. Jest to także zobrazowane w 3 Moj. 9:23.
Działalność typicznego najwyższego kapłana Izraela, corocznie dokonującego pojednania, a następnie błogosławiącego lud, jest bardzo wyraźnie opisana, zarówno z punktu widzenia typu jak i antytypu, przez Apostoła Pawła u Żyd. 9:24-28. Zgodnie z bardzo mądrą nauką tych wersetów odnośnie do najwyższych kapłanów Izraela, "ludzie" z w. 27 nie są oczywiście ogółem ludzi, jak to niektórzy błędnie nauczają, są oni raczej szczególną grupą ludzi, tzn. tymi, którzy byli najwyższymi kapłanami Izraela (grecki przedimek tois poprzedza tutaj słowo "ludziom", także wskazując w ten sposób na szczególną grupę ludzi).
Za każdym razem gdy najwyższy Kapłan przechodził w czasie corocznego dnia pojednania pod wtórą zasłoną z świątnicy przybytku do świątnicy najświętszej, zapadał wyrok, decyzja, odnośnie do tego, czy ofiarowanie czy inne związane z tym obrzędy zostały wykonane w odpowiedni sposób. Jeśli nie, najwyższy kapłan umarłby pod druga zasłoną i nigdy nie wszedłby do świątnicy najświętszej, by pokropić ubłagalnię krwią. Antytypem nie jest ogól ludzi, lecz Chrystus ("Tak i Chrystus", w. 28).
Fakt, że wtedy Kościół wraz z Jezusem będzie Kapłanem (Obj. 20:6), dowodzi, ze będą jeszcze inni, za których oni będą dokonywać pojednania: nie wybrani. Tak więc urzędowe imię Kapłani potwierdza, że Chrystus i Kościół udzielą nie wybranym zmarłym szansy zbawienia.
Urzędowe imię Królowie zastosowane do Jezusa i Kościoła dowodzi tego samego (Obj. 19:16; Rzym. 5:17; 2 Tym. 2:12; 1 Piotra 2:9; Obj. 1:6; 20:4,6). Poddani, nad którymi będą panować, to niewybrańcy. "... wszyscy ludzie, narody i języki" na ziemi będą poddanymi i sługami tych Królów (Dan. 7:13,14,18,22). Królestwo to będzie "pod wszystkim niebem", tj, na ziemi (w. 27; Dan. 2:35,44; Obj. 5:10).
Jak to jest wyraźnie stwierdzone, błogosławione królowanie Jezusa i Kościoła ma na celu zniszczenie wszystkich dzieł szatana, na czele których stoi grzech, śmierć i grób (Rzym. 8:19-21; 1 Kor. 15:24-26,55-57). Dla kontrastu możemy spojrzeć na dzieło zbawienia z punktu widzenia Królów i Królestwa w następujący sposób: szatan, uzurpator, jest obecnie "książęciem świata tego" (Jan 12:31; 14:30; 16:11); przez grzech panuje teraz w sercach dzieci nieposłuszeństwa (Efez. 2:2), zaślepiając ich błędem (2 Kor. 4:4), dręcząc ich nieszczęściami towarzyszącymi procesowi umierania i prowadząc do stanu śmierci (Żyd. 2:14).
Na początku Tysiąclecia królestwa tego świata stają się Królestwem naszego Pana i Jego Chrystusa (Obj. 11:15); szatan, jako uzurpator, jest chwytany i więziony (Obj. 20:1-3), a panowanie Chrystusa i Kościoła (Obj. 20:4,6; l Kor. 15:24-26,55-57) uwalnia rodzaj ludzki z grobu, nieszczęść procesu umierania i grzechu. Oznacza to obudzenie zmarłych, którzy umierają w Adamie (Ps. 22:29,39), i pomoc w reformowaniu się (Rzym. 14:9). A zatem urzędowe imię Królowie zastosowane do Jezusa i Kościoła oznacza możliwość zbawienia dla nie wybranych zmarłych.
PROROK, NAUCZYCIEL ORAZ OJCIEC I MATKA
Urzędowe imię Prorok, czyli Nauczyciel, dane Jezusowi i Kościołowi, oznacza, że będą oni uczyć rodzaj ludzki drogi zbawienia. Jezus nazwany jest Prorokiem, Nauczycielem, w związku z czasem restytucji, gdy, jak już wykazaliśmy, nie wybrani zmarli wyjdą z grobów, by mieć szansę zbawienia (Dz.Ap. 3:22,23,21; Jan 1:9). Podane jest także, iż Kościół będzie nauczał świat w wieku Tysiąclecia (Izaj. 60:1-5,14,15; 2:2,3; 62:1,2,10; Ps. 22:31,32,28-30; Izaj. 42:6,7,10-12; 49:6,8-12, por. 2 Kor. 6:1,2). Tak więc to urzędowe imię Jezusa i Kościoła dowodzi, szczególnie jak to wykazują powiązania zacytowanych wyżej fragmentów, istnienia sposobności uzyskania zbawienia przez nie wybranych zmarłych.
Chrystusowi i Kościołowi są także dane imiona Ojca i Matki nie wybranych z rodzaju ludzkiego, którzy w wieku Tysiąclecia staną się ich dziećmi. Jezus nazwany jest Ojcem Wieczności (Izaj. 9:6), gdyż w przyszłym wieku udzieli posłusznym z ludzkości wiecznego życia. Jego imię Drugi Adam (1 Kor. 15:45) wskazuje, że zajmuje On miejsce Adama i staje się drugim Ojcem ludzkości odradzając ją w sprawiedliwości i życiu. O wiernym Kościele Pismo Święte mówi jako o Oblubienicy, Małżonce Baranka (Obj. 19:7-9; 21:9,10, porównaj Izaj. 66:10-14, gdzie przedstawiony on jest jako troskliwa matka, pielęgnująca, miłująca i pocieszająca swoje dzieci; zobacz także Izaj. 60:4, gdzie podany jest podobny obraz).
Tali jak Jezus jest przedstawiony jako antytyp Adama (Rzym. 5:14; drugi Adam), tak i Kościół przedstawiony jest jako antytyp Ewy (druga Ewa; 2 Kor. 11:2,3; Efez. 5:31,32). A zatem tak jak pierwszy Adam i Ewa wprowadzili grzech na świat przez pobłażanie sobie, tak drugi Adam i Ewa cierpią przez ofiarowanie samych siebie, aby zdjąć grzech ze świata. I tak jak pierwszy Adama i Ewa zrodzili ludzkość w grzechu i śmierci, tak drugi Adam i Ewa odrodzą ludzkość w sprawiedliwości i życiu. A ponieważ ci zrodzeni w grzechu i śmierci, przez zasługę Okupu mają otrzymać sposobność obrodzenia w sprawiedliwości i życiu przez nowego Ojca i Matkę ludzkości, urzędowe imiona Ojca i Matki stosowane w Biblii do Jezusa i Kościoła dowodzą istnienia szansy zbawienia dla nie wybranych zmarłych.
PIERWIASTKI I NASIENIE ABRAHAMOWE
Jeszcze inne imię zastosowane do Jezusa i Kościoła - Pierwiastki - dowodzi tego samego. Jezus nazwany jest Pierwiastkiem (1 Kor. 15:20). Podobnie i Kościół jest wraz z Nim nazwany Pierwiastkami (Rzym. 8:23; Jak. 1:18; Obj. 14:4). Logika wskazuje, że jeśli są pierwiastki, musi też być coś, co po nich następuje - popierwiastki: są to posłuszni spośród ludzkości w czasie Tysiąclecia. W ten sposób kolejne imię użyte do Jezusa i Kościoła wskazuje na sposobność zbawienia, jakie będzie później możliwe dla nie wybranych zmarłych.
Siódme urzędowe imię Jezusa i Kościoła oznacza szansę zbawienia dla nie wybranych zmarłych: Nasienie Abrahamowe, które będzie błogosławić wszystkie rodziny, narody i rodzaje ziemi (1 Moj. 22:18; 28:14; Dz.Ap. 3:25). Tym Nasieniem jest Jezus i Kościół (Gal. 3:16,29; 4:28; Rzym. 9:7,8). Większość ludzi z narodów, rodzajów i rodzin ziemi zmarła pod przekleństwem Adamowym, a więc odeszła z tego życia bez błogosławieństw. A zatem muszą być wzbudzeni z umarłych, by otrzymać błogosławieństwa obiecane w Przymierzu potwierdzonym Przysięgą, która to obietnica zawiera trzy chwalebne elementy: (a) że będzie Nasienie Abrahamowe; (b) że Nasienie to będzie przewodem błogosławieństw; i (c) że dzieło błogosławienia dosięgnie wszystkich nie wybranych: zmarłych i żyjących. A więc urzędowe imię Jezusa i Kościoła: Nasienie Abrahamowe oznacza szansę zbawienia dla nie wybranych zmarłych.
Siedem powyższych urzędowych imion Jezusa i Kościoła dowodzi, że ich urzędową pracą w Tysiącleciu będzie między innymi udzielenie sposobności zbawienia wszystkim tym, którzy nie mieli ich w tym życia. Są jeszcze inne urzędowe imiona stosowane przez Biblię do Jezusa i Kościoła, które to potwierdzają, jak Pośrednik, Sędzia, Miasto Boga, Odkupiciel, Świątynia Boga, Drzewo Żywota, Nowe Niebiosa itp., lecz siedem imion tutaj krótko przedstawionych dostatecznie tego dowodzą. W książce "Biblia" znajduje się opis dwudziestu jeden tych urzędów.
KAŻDA CZĘŚĆ SPOSOBNOŚCI ZBAWIENIA JEST DLA WSZYSTKICH
(9) Jako dziewiąty dowód dogodnej sposobności dla tych nie zbawionych zmarłych, którzy nie mieli możliwości osiągnięcia zbawienia obecnie działającego, przedstawiamy fakt, że wszystkie rzeczy składające się na możliwość osiągnięcia zbawienia musza stać się udziałem wszystkich, którzy kiedykolwiek żyli, tak więc ci, którzy nie otrzymali tych błogosławieństw w tym życiu, otrzymają je po wzbudzeniu z martwych.
Bez trudności rozpoznamy, że na możliwość uzyskania zbawienia składają się: (a) zniesienie wyroku Adamowego, (b) znajomość Boskiej Prawdy, (c) warunki sprzyjające sprawiedliwości, a niesprzyjające niesprawiedliwości i grzechowi, (d) pociągnięcie do Chrystusa, (e) uznanie Chrystusa i poddanie się Jemu, (f) oferta poświęcenia oraz (g) zaofiarowanie Ducha Świętego. Jeśli zdołamy dowieść, że tych siedem przesłanek będzie udziałem całej rodziny ludzkiej, która nie miała takiej sposobności w tym życiu, stanie się to dowodem, że doświadcza jej ona w życiu przyszłym, a więc że jest nadzieja dla tych nie zbawionych zmarłych, którzy nie mieli szansy uzyskania zbawienia w obecnym życiu. Przystąpimy teraz do udowodnienia na podstawie Biblii, że tych siedem czynników będzie udziałem wszystkich nie wybranych.
WSZYSCY ZOSTANĄ UWOLNIENI OD WYROKU ADAMOWEGO
(a) Wszyscy zostaną uwolnieni od wyroku Adamowego, co oznacza, że wszyscy będą wzbudzeni z martwych, gdyż wyrokiem Adamowym nie jest życie w mękach ognistego piekła czy w inny sposób, lecz śmierć, ustanie życia, zarówno duszy jak i ciała (1 Moj. 2:17; 3:3,19; Ps. 78:50; Ezech. 18:4,20; Rzym. 1:32; 5:12,17-19; 6:16,21,23; 7:5; 1 Kor. 15:21,22). Analiza każdego wersetu biblijnego zawierającego słowo piekło dowodzi, że piekło jest stanem śmierci, nieświadomości i zapomnienia, a nie stanem życia w wiecznych mękach - (zobacz broszurkę "Piekło Biblii").
Tak więc uwolnienie rodzaju ludzkiego od wyroku śmierci oznacza wyprowadzenie go z niej - wyprowadzenie spod potępienia Adamowego. Następujące wersety Pisma Świętego dowodzą, że na podstawie śmierci Chrystusa za każdego, wszyscy będą zbawieni (uwolnieni) od Adamowego wyroku śmierci (Rzym. 5:18,19; 11:26; 1 Tym. 2:4-6; 4:10; Jan 1:29; 3:17; Żyd. 2:9; 1 Jana 2:2).
Gdy niektóre z tych wersetów mówią o zbawieniu wszystkich, nie dotyczą one wiecznego zbawienia, lecz zbawienia, przez śmierć Chrystusa, od wyroku śmierci nałożonego na wszystkich za grzech Adama. W ten sposób wiersze te dowodzą, że wszyscy, którzy w tym życiu nie zostali uwolnieni od Adamowego wyroku śmierci, będą od niego uwolnieni w przyszłym życiu, dzięki ofierze Chrystusa; a skoro wyrok ten przynosi śmierć, uwolnienie od niego oznacza wzbudzenie z martwych w stanie wolnym od tego wyroku. Uwolnienie od tego wyroku jest niezbędne, aby móc skorzystać ze sposobności zbawienia, gdyż tak długo, jak ktoś znajduje się pod wyrokiem śmierci, nie może on uzyskać wiecznego życia.
WSZYSCY ZAZNAJOMIENI ZE SŁOWEM BOŻYM
(b) Wszyscy będą pouczeni o Słowie Bożym; ludzie bowiem nie mogą być zbawieni przez ignorancję, lecz by być zbawionymi, muszą przyjść do znajomości Prawdy (Dz.Ap. 4:12; 11:14; Rzym. 10:14). Zarówno Stary jak i Nowy Testament dowodzą, że ci, którzy w tym życiu nie zdobyli zbawiającej znajomości Prawdy, zdobędą ją później. Oto niektóre wersety Pisma Świętego mówiące, że tak będzie w wieku Tysiąclecia, gdy ziemia (Izaj. 11:9; Abak. 2:14) napełniona będzie znajomością Boga, podczas gdy teraz (Izaj. 60:2; 2 Kor. 4:4) ciemności (błąd) okrywają ziemię (Izaj. 29:18,24; 35:4-6; 40:5; 42:6,7; 49:6; 50:10; Jan 1:9; Dz.Ap. 3:21,22; 1 Tym. 2:4,6; Obj. 20:3; 22:17). Taka znajomość da im oczywiście możliwość zyskania życia; jest ona bowiem drugim składnikiem sposobności zbawienia.
WSZYSCY OTRZYMAJĄ SPRZYJAJĄCE WARUNKI
(c) Biblia uczy, że wszyscy znajdą się w warunkach nie sprzyjających grzechowi a sprzyjających sprawiedliwości, a w takich warunkach zreformowanie się i życie wieczne będzie możliwe nawet dla najsłabszych i najbardziej zdegradowanych.
Następujące warunki nie sprzyjające grzechowi a sprzyjające sprawiedliwości, staną się dostępne dla wszystkich podczas królowania Mesjasza: przekleństwo zostanie zdjęte z ziemi (Izaj. 61:4; Obj. 21:4; 22:3), a ziemia stanie się przywróconym Rajem (Ezech. 36:35; Izaj. 35:1,2); szatan i jego upadli aniołowie zostaną związani i uwięzieni, by nie mogli zwodzić ludzi (Obj. 20:1-3), a Chrystus i Kościół obejmą władzę dla dobra ludzkości (Ps. 72:8; Obj. 20:4,6); błąd i grzech zostaną zniszczone (Izaj. 25:7; 1 Kor. 15:25,55-57), a prawda i sprawiedliwość zwyciężą (Izaj. 11:9; 62:12); wyrok śmierci zostanie zdjęty z człowieka (Rzym. 5:19), a w zamian otrzyma on możliwość restytucji (przywrócenie do pierwotnego stanu; Dz.Ap. 3:19-21); smutek i wzdychanie pierzchną, a radość i szczęście zajmą ich miejsce (Izaj. 35:10; Łuk. 2:10); wojny i walki ustaną (Izaj. 2:4; Mich. 4:3; Oz. 2:18; Zach. 9:10), a zapanuje pokój i dobra wola (Izaj. 9:7; Łuk. 2:14); ludzie nie będą więcej prześladowani i krzywdzeni z powodu sprawiedliwości (Izaj. 25:8), lecz wielce błogosławieni za sprawiedliwość (Ps. 72:7); niepobożni będą natychmiast karani za czynienie zła (Ps. 37:35,36) i chłostani w celu naprawy (Izaj. 26:9); fałszywe systemy religijne będą zniszczone (Izaj. 65:15; Obj. 18:8-24), a jedna prawdziwa religia zjednoczy wszystkich (Izaj. 60:14,15); uciskające rządy zostaną obalone (Izaj. 60:12), a będzie panował opiekuńczy rząd Jezusa i Kościoła (Ps. 72:12-14); ludzie nie będą już pozbawiani swych domów ani nie będą musieli pożyczać niczego od innych (Izaj. 65:22), lecz każdy w spokoju będzie radował się swą własnością (Mich. 4:4); nie będą już wykonywać bezużytecznej pracy (Izaj. 65:23), ale powodzić im się będzie w ich przedsięwzięciach (Izaj. 60:17).
Takie warunki z pewnością nie sprzyjają grzechowi a sprzyjają sprawiedliwości; będą więc bardzo korzystną szansą dla zbawienia ludzkości. Warunki sprzyjające zbawieniu są trzecim składnikiem sposobności zbawienia, a powyższe cytaty dowodzą, że przeznaczone są one dla nie zbawionych zmarłych ze świata.
WSZYSCY SKIEROWANI DO CHRYSTUSA
(d) Pismo Święte uczy, że wszyscy ci, którzy w tym życiu nie zostali w korzystny sposób skierowani do Chrystusa, będą skierowani do Niego w życiu przyszłym. Jezus mówi (Jan 12:32): "A ja jeśli będę podwyższony od ziemi (w następnym wierszu święty Jan wyjaśnia, że wyrażenie to odnosi się do ofiarniczej, okupowej śmierci Jezusa), pociągnę wszystkich do siebie". Wszyscy wiemy, że w tym życiu stosunkowo niewielu zostało pociągniętych do Chrystusa (Jan. 6:44; Mat. 7:14). A zatem wszyscy, którzy w tym życiu nie zostali pociągnięci (korzystnie ukierunkowani) do Niego, muszą być do Niego pociągnięci po tym życiu, w przeciwnym razie Jan 12:32 byłby nieprawdziwy. Lecz werset ten jest prawdziwy, dlatego nie pociągnięci do Niego w tym życiu, będą doń skierowani w przyszłym - w Tysiącleciu.
KAŻDE KOLANO SIĘ UGNIE A JĘZYK WYZNA
(e) Biblia uczy, że wszyscy poddadzą się Jezusowi i uznają Jego prawo do panowania nad nimi (Filip. 2:10,11; Izaj. 45:23; Ps. 22:39; Rzym. 14:9). W tym życiu nie wszyscy poddali się Jemu ani też nie wszyscy uznali Jego prawo do rządzenia nimi. Ci, którzy nic uczynili tego w tym życiu, muszą to zrobić w życiu przyszłym. Filip. 2:10 wskazuje, że dotyczy to zmarłych, tj. tych pod ziemią, a Ps. 22:30 i Rzym. 14:9 mówią o nich w ten sposób wprost. Takie poddanie się i uznanie jest częścią doświadczeń tych, którzy korzystają ze sposobności zbawienia.
WSZYSCY OTRZYMAJĄ MOŻLIWOŚĆ POŚWIĘCENIA SIĘ
(f) Pismo Święte naucza, że możliwość poświęcenia się Panu będzie w czasie Tysiąclecia dana każdemu człowiekowi na ziemi; dotyczy to także tych, którzy zostaną wówczas wzbudzeni z martwych. Stosownym jest tutaj Izaj. 35:8. W wersecie 4 przedstawiony jest drugi adwent Chrystusa dokonujący w wielkim ucisku obalenia królestwa szatana i ukarania jego zwolenników. Wersety 5, 6 mówią o tym, w jaki sposób będzie On oświecał, reformował i podnosił grzeszą ludzkość, a 7, 1 i 2 dotyczą przywrócenia Raju.
Werset 8 uczy o otwarciu Gościńca Świątobliwości dla nieczystych (splamionej grzechem rasy Adama), którzy muszą się jednak oczyścić, jeśli zechcą pójść nim do końca. Gościniec, w przeciwieństwie do wąskiej drogi (drogi prywatnej), jest drogą publiczną, otwartą dla każdego. Na gościńcu wszystko będzie bardzo proste i jasne, tak że i najgłupsi na nim nie zbłądzą. Werset 9 wykazuje, że będą z niego usunięte wszystkie przeszkody a odkupieni - tj. ci, którzy przez Okup zostaną uwolnieni spod wyroku śmierci (1 Tym. 2:4,5) - otrzymają przywilej kroczenia po nim.
Werset 10 dowodzi, iż w związku z tym Gościńcem Świątobliwości umarli, których także obejmuje Okup Chrystusa (Oz. 13:14), powrócą z grobu i przyjdą do Syjonu, Jezusa i Kościoła.
Fragment ten wykazuje, że możliwość poświęcenia się będzie otwarta dla tych zmarłych, którzy nie poświęcili się w tym życiu; jest ona szóstym elementem szansy zbawienia.
DUCH ŚWIĘTY ZAOFEROWANY WSZYSTKIM
(g) Ostatnim składnikiem należącym do możliwości zbawienia jest oferta Ducha Świętego. Biblia uczy, iż taka oferta zostanie przedłożona wszystkim. U Joela 2:28,29 uczyniona jest ciekawa obietnica, przedstawiająca myśli w kolejności ich wypełniania się. W wersecie 29 Jehowa podaje nam, że wyleje swego Ducha na sługi i służebnice (Wybrańców), co czynił w czasie wieka Ewangelii, "w one dni"; a w wersecie 28 mówi, że "potem", po wieku Ewangelii, a więc w czasie Tysiąclecia, wyleje Ducha swego "na wszelkie ciało". Tak więc ci, na których nie został on wylany w tym życiu, doznają tego w życiu przyszłym. Posłuszni przyjmą go (Dz.Ap. 5:32), i dzięki temu, jeśli nadal będą posłuszni, zostaną podniesieni do doskonałości. Według Joela 2:28 wszyscy będą mieli możliwość otrzymania Ducha Świętego, chociaż nikt nie będzie zmuszony do posłuszeństwa i przyjęcia go. W ten sposób sposobność otrzymania Ducha Świętego będzie otwarta dla wszystkich. Oferta przyjęcia Ducha Świętego jest niezbędną częścią sposobności zbawienia. Jest ona siódmym i ostatnim składnikiem pełnej szansy zbawienia.
W ten sposób udowodniliśmy na podstawie Pisma Świętego, że siedem czynników składających się na pełną możliwość zbawienia będzie dostępnych każdej istocie ludzkiej. Nie były one jednak dostępne każdemu w tym życiu. Tym, którzy nie dostąpili ich w tym życiu, staną się dostępne później, w Tysiącleciu.
ODPOWIEDZIALNOŚĆ LUDZKOŚCI W TYM ŻYCIU
Niech nikt na podstawie powyższych dziewięciu dowodów biblijnych (wiele innych będzie jeszcze podanych), wskazujących że jest nadzieja dla tych nie zbawionych zmarłych, którzy nie mieli możliwości zbawienia w tym życiu - nie przypuszcza, że ogół ludzkości nie odpowiada przed Bogiem w obecnym czasie i że może on żyć w tym życiu tak samolubnie i tak niesprawiedliwie, jak chce, ponieważ istnieje dla niego szansa zbawienia w życiu przyszłym.
Niech nikt się nie łudzi! Biblia jednoznacznie stwierdza, że każdy, proporcjonalnie do stopnia oświecenia, zdolności i możliwości, jest odpowiedzialny przed Bogiem za swoje myśli, pobudki, słowa i czyny. ("Albowiem jako on ciebie waży w myśli swej...", Przyp. 23:7). Jezus ostrzegł, że "z każdego słowa próżnego [złośliwego], któreby mówili ludzie, dadzą z niego liczbę w dzień sądny" (Mat. 12:36).
Kara za grzechy z pewnością przyjdzie. Niektórzy są karani za grzechy w tym życiu, inni po obudzeniu z umarłych. "Grzechy niektórych ludzi przedtem są jawne, i uprzedzają na sąd, a za niektórymi idą pozad [kara za grzechy po zmartwychwstaniu]" (1 Tym. 5:24).
Każdy albo buduje swój charakter przez dobre myśli, pobudki, słowa i czyny, i w ten sposób staje się bardziej odpowiednim do życia wiecznego, albo niszczy, deprawuje go złymi myślami, pobudkami, słowami i czynami, szczególnie świadomymi, i w ten sposób staje się coraz bardziej nie odpowiednim do wiecznego życia, a odpowiednim na zniszczenie - unicestwienie - w drugiej śmierci. Niektórzy z nie wybranych tak deprawują swój charakter w tym życiu przez ukryte i (lub) jawne grzechy, że w Tysiącleciu nie będzie dla nich możliwe usunięcie z charakteru utrwalonych złych cech, wobec czego pójdą na wtórą śmierć.
Jezus powiedział do świadomie obłudnych nauczonych w Piśmie i faryzeuszy z Jego czasów: "... jakoż będziecie mogli ujść przed sądem ognia piekielnego [gehenny, drugiej śmierci]"? Grzesząc świadomie, tak zniszczyli swoje charaktery, że Jezus stracił nadzieję, iż unikną drugiej śmierci, chociaż dowiódł, że jest taka możliwość.
To samo odnosi się do wielu, którzy od tego czasu w różny sposób świadomie grzeszą. Będzie im bardzo trudno pozbyć się złych cech, które spowodowały ich grzechy, i będzie to wymagało wielkiego wysiłku z ich strony, jeśli w ogóle im się to uda.
STOPNIOWE ZDEJMOWANIE KLĄTWY
(10) Kontynuujemy omawianie tego tematu podając dziesiąty powód nadziei dla niektórych z nie zbawionych zmarłych. Biblia naucza, że podczas Tysiąclecia klątwa, jaką Adam ściągnął na rodzinę ludzką, będzie stopniowo zdejmowana w ciągu tysiąca lat. Obj. 21:3-5 wskazuje, że nastąpi to przez obecność Boskiego Przybytku (Chrystusa i Kościoła - "kościół Boży święty jest, którym wy jesteście"; 1 Kor. 3:17; Efez. 2:19-22) wśród ludzi na ziemi. Obj. 22:1-3 dowodzi tego na podstawie przebywania wśród ludzi Stolicy Boga i Baranka (Boskiej królewskiej władzy sprawowanej przez Jezusa i Kościół), Rzeki Życia (czystego Słowa Bożego) i Drzewa Życia (Jezusa i Kościoła).
1 Kor. 15:24-26 wskazuje, że królewska władza Chrystusa wykorzeni w czasie swego panowania każdą pozostałość uzurpacyjnego panowania szatana i jego wpływu na ludzi, wśród których głównymi są grzech, śmierć i grób. 1 Kor. 15:54-57 dowodzi, że Kościół będzie uczestniczył z Jezusem w osiągnięciu tego zwycięstwa nad grzechem, śmiercią i grobem dla dobra ludzkości, a Oz. 13:14 podaje, że wszystko to będzie wynikiem okupowej ofiary Chrystusa. Chwała niech będzie Bogu za tak wspaniałą przyszłość! Rozważanie to dowodzi, że szansa zbawienia czeka na tych, którzy nie mieli jej w tym życiu; bowiem wszyscy oni umarli pod przekleństwem, a jego zniszczenie oznacza, że więcej nie będzie ono ciążyło nad nikim.
SZANSA RESTYTUCJI DLA WSZYSTKICH
(11) Następnym dowodem, jaki podajemy, jest nauka Biblii, że Bóg przez Chrystusa będzie błogosławił nie wybranych: żyjących i zmarłych, dając im szansę restytucji - Dz.Ap. 3:19-21. Restytucja (przywrócenie) oznacza przywrócenie do pierwotnego stanu. Pierwotnym stanem rodziny ludzkiej był obraz i podobieństwo Boże widoczne w ojcu Adamie i matce Ewie.
Przez obraz Boga rozumiemy doskonałość istoty, stan bycia "bardzo dobrym" przed Bogiem (1 Moj. 1:26,27,31; Ps. 8:5-9; Żyd. 2:6-8; Kol. 3:10; Efez. 4:23,24); przez podobieństwo Boże rozumiemy władzę człowieka nad ziemią, tak jak Bóg sprawuje władzę nad wszechświatem (l Moj. 1:26,28,29; Mat. 25:34).
Obraz Boga oznacza doskonałość fizyczną, umysłową, moralną i religijną. Adam i Ewa przed upadkiem oraz Jezus w czasie pobytu na ziemi byli przykładami tej doskonałości (Żyd. 2:6-9). Podobieństwo Boże oznacza doskonałą ziemię z jej doskonałymi władcami. Lecz jak to wynika ze słów świętego Pawła (Żyd. 2:8), obraz i podobieństwo Boże (pierwotna doskonałość istoty i władzy) zostały utracone, a zamiast obrazu Boga wytworzyła się degradacja fizyczna, umysłowa, moralna i religijna. Zamiast podobieństwa Bożego przyszła udręka człowieka na przeklętej ziemi (1 Moj. 3:17-19), która uciska go aż do utraty życia. Pismo Święte zapewnia nas, że wszystko to przyszło na ludzkość z powodu grzechu ojca Adama (1 Moj. 3:1-24; Rzym. 5:12- 21; 1 Kor. 15:21,22).
Teraz rodzina ludzka jest już prawie ruiną w porównaniu z tym, czym była w Adamie i Ewie. Ten smutny, upadły stan ludzkości silnie przemawia do współczucia naszego Stwórcy, który pomimo wyroku na skutek swego niezadowolenia (śmierci, nie wiecznego życia w mękach) pamiętał o swoim miłosierdziu dla upadłego i potępionego człowieka posyłając na świat swojego umiłowanego Syna jako cenę okupu ze śmierci (Mat 20:28; 1 Tym. 2:4-6; Jan 3:17; Rzym 5:7,8,16-19. Pełna analiza wersetów biblijnych na temat piekła, łącznie z wersetami używanymi przez niektórych w celu przedstawienia go jako miejsca tortur w ogniu znajduje się w naszej broszurze: Piekło Biblii).
Tak, jak celem pierwszego adwentu Chrystusa było złożenie ceny Okupu (wiek Ewangelii, będący czasem wyboru Jego Oblubienicy między dwoma adwentami, miał na celu błogosławienie tylko Jego Kościoła), tak celem drugiego adwentu jest danie ceny Okupu dla podniesienia nie wybranych w restytucji i przywrócenie ich do pierwotnego stanu, z ruin utraconego obrazu i podobieństwa Boga, dziedzicznie sprowadzonych na wszystkich przez grzech Adama.
W ten sposób śmierć nieskażonego grzechem Jezusa dostarcza wystarczającej zasługi do uwolnienia wszystkich od winy grzechu Adamowego i zapewnia możliwość pełnego pozbycia się jego skutków, czyli powrót do pierwotnej doskonałości Adama. Chrystus wraca na ziemię, aby dokonać odnowienia chwalebnego obrazu Boga, aby zaoferować ludzkości doskonałe ciała, umysły i serca, i aby przywrócić cudowne podobieństwo Boże (tzn. zaoferować rodzajowi ludzkiemu doskonałe panowanie nad ziemią, przywróconą do stanu Edenu). Wszyscy, którzy będą poddani słusznym wymogom tysiącletniego Królestwa Chrystusa, otrzymają te wszystkie błogosławieństwa. By mieć w nich odział, wszyscy zmarli pozbawieni możliwości stania się członkami klas wybranych (do których była zaproszona tylko klasa wiary - ci, którzy potrafią kroczyć wiarą, wierząc wtedy, gdy nie widzą Boga) - zostaną obudzeni z śmierci; dlaczego bowiem tylko ta część nie wierzących żyjących w czasie powrotu Chrystusa, ma dostąpić restytucji, a część tej, która zmarła przed tym czasem, ma być pozbawiona tych błogosławieństw, skoro Boskie drogi są proste i bezstronne (Ezech. 18:29-32), a śmierć sama w sobie nie ustala charakteru?
Zacytujemy i wyjaśnimy teraz niektóre wersety uczące o tym, o czym powyżej wspomnieliśmy.
ZBADANIE WERSETÓW: DZ. AP. 3:19-21 I 15:14-17
Dz.Ap. 3:19-21 oświadczają: "Gdyby przyszły czasy ochłody [słowo to oznacza odnowienie życia i rozwój dokonywany przez deszcz padający na skoszoną i wysuszoną trawę, do której przyrównana jest rodzina ludzka (Izaj. 40:5-8), co, jak to jest wyraźnie stwierdzone, ma być rezultatem panowania Chrystusa nad naszym rodzajem, ściętym przez klątwę i zniszczonym palącymi promieniami grzechu (Ps. 72:6,16)] od [z powodu] obliczności Pańskiej [greckie słowo oddane tutaj jako obliczność znaczy twarz, czyli łaska (4 Moj. 6:24-26); w okresie panowania grzechu ku człowiekowi są skierowane symboliczne plecy, nie twarz (Jer. 18:17), lecz podczas Tysiąclecia, jak wskazuje ten werset, zwróci On ku ludzkości swoją twarz, promieniującą łaską, miłosierdziem i prawdą, w celu naprawy rodzaju ludzkiego. Zauważmy, że jest to przedstawione w następnym wierszu w związku z powrotem Chrystusa], a posłałby onego, który wam opowiedziany jest, Jezusa Chrystusa. Który [Chrystus] zaiste niebiosa ma objąć [w oryginale: Którego niebiosa muszą zatrzymać] aż do czasu naprawienia [restytucji] wszystkich rzeczy [każdy element obrazu i podobieństwa Boga ma być przywrócony chcącym i posłusznym w Tysiącleciu], co był przepowiedział [obiecał] Bóg przez usta wszystkich swoich świętych proroków od wieków".
Fragment ten wyraźnie naucza nas, że Chrystus wróci dopiero na czas restytucji, czas ochłody; tak więc wraca On po to, by chcących i posłusznych z ludzkości przywrócić do pierwotnego stanu doskonałości i odświeżyć ich nim (czasem ochłody). Święty Piotr podaje, że takie jest świadectwo wszystkich świętych proroków.
Dz.Ap. 15:14-17 są kolejnym odpowiednim fragmentem: "Szymon [Piotr] powiedział jako Bóg najpierw [rozpoczynając od domu Korneliusza (Dz.Ap. 10)] wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud [Kościół, Ciało Chrystusa] imieniowi swemu [Żydzi, spodziewający się tylko jednego adwentu Mesjasza, mieli trudność w pogodzeniu swojej nadziei o Jego chwalebnym panowaniu z posłaniem Ewangelii do pogan. Święty Jakub harmonizuje tę pozorną sprzeczność wskazując, że są dwa Adwenty, że okres między nimi jest czasem wyboru Oblubienicy Chrystusa spośród żydów i pogan, że po tym nadejdzie wspaniałe królowanie Mesjasza i że takie spojrzenie harmonizuje fakty z Pismem Świętym].
"A z tem zgadzają się mowy prorockie, jako jest napisano (nie ma sprzeczności między nauką o wyborze Oblubienicy Chrystusa a błogosławieniem przez Niego ludzkości; należy to tylko odróżniać w aspekcie czasu ich działania: najpierw wybierana jest Oblubienica, a potem następuje drugi adwent i błogosławione królowanie]: Potem [po nawiedzeniu pogan w celu wybrania Oblubienicy] się wrócę [zaczyna się drugi adwent], a pobuduję [wyniosę do królewskiego stanu] zasię przybytek Dawidowy [dom, rodzina Dawidowa w większym niż Dawid Synu Jezusie] upadły [gdy Sedekiasz został zdetronizowany w 607 p.n.e., królewski dom Dawida upadł, tzn. przestał panować], a obaliny [ruiny] jego zasię pobuduję [od chwili upadku królewskiego domu Dawida Izrael jako królestwo znajduje się w ruinie, lecz królestwo to ma być podniesione przy powrocie Pana, po daniu świadectwa na całym świecie w celu wybrania Oblubienicy Chrystusa (Dz.Ap. 1:6-8) ] i znowu go [królestwo] wystawię [powraca i zakłada królestwo po co?], Aby ci, co pozostali z ludzi [pozostali oznaczają tych, którzy nie zostali zabrani; a więc pozostali z ludzi obejmuje wszystkich nie wybranych na przyszłych członków Oblubienicy, tzn. cały nie wybrany świat, żyjący i umarły], szukali Pana, i [greckie: nawet] wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego".
Jest pewna różnica między "ludem dla imienia swego" a "wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego". Jest to taka sama różnica, jaka istnieje w sposobie nazywania żony nazwiskiem męża oraz określenia przez prawo czyjejś własności nazwiskiem jej właściciela. Fragment ten wyraźnie pokazuje, że po zakończeniu wyboru Oblubienicy nasz Pan powraca w celu założenia Królestwa Bożego i błogosławienia wszystkich tych, którzy zostali pominięci i pozostawieni bez pomocy w czasie dokonywania jej wyboru. Oznacza to zatem błogosławieństwa dla nie wybranych zmarłych i żyjących.
ZBADANIE WERSETÓW: 1 KOR. 15:21-26; RZYM. 8:17-21; ITP.
Innym stosownym fragmentem jest 1 Kor. 15:21-26: "Bo ponieważ przez człowieka [Adama] śmierć [proces śmierci (umierania) oraz stan śmierci], przez człowieka też [Chrystusa] powstanie umarłych [obudzenie ze stanu śmierci i powstanie z procesu umierania - odwrócenie tego, co sprowadził na nas Adam]. Albowiem jako w Adamie wszyscy umierają [objęci klątwą śmierci Adamowej], tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą [uwolnieni od klątwy śmierci Adamowej do doskonałości - życia].
"Ale każdy w swoim rzędzie [będzie ożywiony - udoskonalony], Chrystus jako pierwiastek [będzie ożywiony - udoskonalony; tym Chrystusem nie może być Jezus, ponieważ zmartwychwstał On 25 lat wcześniej, zanim św. Paweł napisał te słowa, podczas gdy on mówi o przyszłym zmartwychwstaniu; chodzi tutaj oczywiście o Kościół, który wraz z Jezusem jest także nazwany Chrystusem - pomazanym (1 Kor. 12:12,13; Gal. 3:16,29); chodzi tu zatem o pierwsze zmartwychwstanie (Obj. 20:4,6)], a potem ci, co są Chrystusowi w [podczas] przyjście jego [będą ożywieni; w angielskim tłumaczeniu na marginesie podane jest słowo obecność jako właściwe znaczenie greckiego parousia tutaj użytego; będzie On obecny tysiąc lat - Tysiąclecie - kiedy to ci, którzy przez wiarę i posłuszeństwo staną się Jego, zostaną ożywieni - udoskonaleni - po obudzeniu i wyprowadzeniu z grobu; dotyczy to umarłego świata powracającego z grobu i powstającego do doskonałości w czasie Tysiąclecia w miarę jak będzie on wierzył i trwał w posłuszeństwie],
"A potem będzie koniec [Mały Okres po upływie tysiąca lat (Obj. 20:7-9)], gdy odda [przestanie być Pośrednikiem] królestwo Bogu i Ojcu, gdy [potem] zniszczy wszelkie przełożeństwo [skutki panowania szatana], i wszelką zwierzchność [jego formy] i moc [czyny szatana]. Tak więc królowanie Chrystusa ma na celu zniszczenie wszystkich dzieł szatana - grzechu, błędu, smutku, bólu, choroby, śmierci i grobu (1 Jana 3:8; Obj. 21:4,5); zniszczenie grobu oznacza obudzenie wszystkich zmarłych; zniszczenie śmierci oznacza uwolnienie wszystkich z procesu umierania; najpierw więc przez obudzenie umarłych zniszczony będzie grób, a następnie, stopniowo przez procesy restytucji, usunięty będzie każdy element procesu umierania, grzech Adamowy, smutek, ból, choroba, klątwa na ziemi itp.].
"Bo on musi królować, pókiby nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego [tymi nieprzyjaciółmi są różne formy klątwy; święty Paweł w następnym wierszu wymienia śmierć jako jednego z nieprzyjaciół Chrystusa; położenie ich pod Jego nogi oznacza całkowite ich opanowanie - zniszczenie]. A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć [nie stan śmierci, nie grób, które zostały zniszczone wcześniej przez obudzenie zmarłych, lecz proces umierania - niedoskonałość będąca wynikiem wyroku Adamowego; zniszczenie jej ostatnich śladów zakończy dzieło Tysiącletniego Królestwa; a zatem śmierć będzie ostatnim nieprzyjacielem, jaki będzie zniszczony]".
Śmierć wspomniana w wersecie 26 jest śmiercią Adamową, nie drugą, jak niektórzy przypuszczają. Jak już zauważyliśmy, werset 24 zapewnia nas, że koniec tego pośredniczącego królowania nastąpi dopiero wtedy, gdy Chrystus zniszczy w rodzaju ludzkim każdą pozostałość panowania szatana, jego władzę i moc działania przez grzech. Werset 25 jest cytatem mającym dowieść, że taki jest cel królowania Jezusa. Wszystkie skutki panowania szatana, jago władzy i mocy są przedstawione w tym wierszu jako nieprzyjaciele Jezusa; a ponieważ werset 26 podaje śmierć jako jednego z tych nieprzyjaciół, możemy w ten sposób zrozumieć, czym są oni wszyscy. Tymi nieprzyjaciółmi są więc niszczące skutki panowania szatana nad ziemią - grzech, błąd, smutek, ból, śmierć, hades. Są one nieprzyjaciółmi Jezusa, ponieważ szkodzą ludzkości, a On umarł, żeby ją odkupić. Widzimy zatem, że nieprzyjaciółmi, o których traktuje ten wiersz, są wszystkie skutki grzechu Adama; śmierć Adamowa jest pierwszą, nie drugą śmiercią.
Myśl 1 Kor. 15:24-26 jest w innych słowach wyrażona w Obj. 21:3-5; 22:3. Śmierć i przekleństwo, których, jak stwierdza ten wiersz, już więcej nie będzie, są niewątpliwie śmiercią i przekleństwem Adamowym. Co więcej, druga śmierć nie jest nieprzyjacielem Jezusa czy rodziny ludzkiej, lecz raczej przyjacielem i sługą, który połknie ich nieprzyjaciół, tak jak typ wtórej śmierci - Morze Czerwone - było przyjacielem i sługą Mojżesza i Izraela, gdy zapewniło ochronę Izraelitom i pozwoliło im przejść przez nie, pochłaniając faraona oraz pędzącą z nim armię i pozostawiając Izraela bezpiecznym i zwycięskim na wschodnim wybrzeżu.
Widzimy więc, że wyrażenie "ostatni nieprzyjaciel" z 1 Kor. 15:26 nie odnosi się do drugiej śmierci, lecz do śmierci Adamowej - pierwszej śmierci.
Wyrażenie śmierć Adamowa obejmuje każdą pozostałość niedoskonałości, jaką grzech Adama sprowadził na rodzaj ludzki. Wyrażenie to nie oznacza tutaj oczywiście Adamowego stanu śmierci, bowiem jeszcze długo po powrocie wszystkich z grobu, z Adamowego stanu śmierci, rodzina ludzka nadal przejawiać będzie niedoskonałość. Wyrażenie "ostatni nieprzyjaciel" to tutaj Adamowy proces śmierci. Gdy ostatni ślad niedoskonałości powstały z grzechu Adama zostanie całkowicie usunięty potężną restytucyjną mocą i czynami Chrystusa, "ostatni nieprzyjaciel" zostanie zniszczony, co zakończy dzieło restytucji.
Fragment ten równie jasno dowodzi, że nie wybrani zmarli, którzy w tym życiu pozbawieni byli możliwości osiągnięcia zbawienia elekcyjnego (taką możliwość mieli tylko wybrani), zostaną obudzeni z martwych w Tysiącleciu i otrzymają sposobność osiągnięcia zbawienia restytucyjnego.
Rzym. 8:17-21 pokazuje, że całe ludzkie stworzenie dotknięte skutkami przekleństwa pozostaje w oczekiwaniu uwolnienia do czasu, gdy Chrystus i Kościół jako Synowie Boży objawią się w chwale, w celu dokonania tego dzieła (zobacz także Kol. 3:4).
2 Tes. 1:10 wskazuje, iż Jezus wraca nie tylko po to, by być uwielbionym w swoich świętych, lecz także po to, by być podziwianym i czczonym przez tych, którzy Weń uwierzą tego dnia, Tysiącletniego Dnia liczącego tysiąc lat.
Podobna myśl oparta na obrazie Izraelitów oczekujących na wyjście najwyższego kapłana z przybytku po zakończeniu ofiarowania (3 Moj. 9:22), by ich pobłogosławił, podana jest u Żyd. 9:28, gdzie Chrystus przedstawiony jest jako przychodzący ponownie po to, by błogosławić oczekujących Go, do których według Rzym. 8:19,21 należy cała rodzina ludzka.
ZBADANIE PS. 22:28-30; 86:9 ITP.
Ps. 22:28-30 jest wspaniałym potwierdzeniem tej myśli: "Wspomną [obecne doświadczenie ze złem i Słowo, które wówczas poznają, zapamiętają tak dokładnie, że ich nie zapomną (Jer. 31:33,34)] i nawrócą się do Pana [Jehowy] wszystkie granice ziemi [cały rodzaj ludzki], i kłaniać się [służyć] będą przed obliczem twoim [w Twojej sprawie] wszystkie pokolenia [każda rodzina] narodów. Albowiem Pańskie [Jehowy] jest królestwo, a on panuje [będzie panował] nad narodami [jest to niewątpliwie opis Tysiąclecia, gdyż aż do Tysiąclecia panować będą królestwa tego świata, a dopiero wtedy ustąpią miejsca Królestwu Bożemu (Obj. 11:15)]. Wszyscy bogaci [w pełną miłości gorliwość] ziemi będą jeść [przyswajać błogosławieństwa Tysiąclecia], i upadać [służyć za to Bogu] przed nim, przed oblicznością jego kłaniać się będą wszyscy zstępujący w proch [zmarli], i którzy [werset przechodzi teraz do określenia tych zstępujących w proch] duszy swej żywo zachować nie mogą [z powodu wyroku Adamowego]".
Ten ostatni werset dowodzi, że chodzi o nie wybranych zmarłych, gdyż to oni nie mogą z powodu wyroku Adamowego żywo zachować swoich dusz. Według tego ustępu mają oni kłaniać się Panu jako Władcy narodów, co może nastąpić dopiero w Tysiącleciu, okresie Jego władzy.
Ps. 86:9 oświadcza podobnie: "Wszystkie narody, któreś ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twoim, Panie! i wielbić będą imię twoje". Wiele narodów stworzonych przez Boga, jak siedem ludów Kanaanu, Asyryjczycy, Babilończycy itp. już nie istnieje. Zostały one jednak stworzone przez Boga, lecz w tym życiu nie czcili i nie wielbili Jehowy. By mogli to uczynić muszą być zatem wzbudzeni z martwych i nauczeni czci i uwielbienia dla Boga, co należy do Tysiąclecia.
Izaj. 29:18,24 jest kolejnym stosownym fragmentem: "I usłyszą [zrozumieją] dnia onego [dnia Boga, we wieku Tysiąclecia] głusi [ci, którzy w tym życiu mają zamknięte uszy wyrozumienia i dlatego nie mogą zrozumieć rzeczy wiary (Mat. 13:9-17)] słowa [nauki] ksiąg [Biblii; Izaj. 35:5,6], a z mroku mieszaniny prawdy i błędu, w której znajdują się w obecnym życiu] i z ciemności [całkowitego błędu] oczy ślepych [tych, którzy w tym życiu nie mogli dostrzec rzeczy wiary] patrzeć będą... I staną się rozumnymi błądzący duchem [zahukani w biedach i złym postępowaniu], a szemracze [narzekający na surowość przekleństwa, pod którym żyli i umarli - a więc nie wybrani zmarli] nauczą się umiejętności". Werset ten oświadcza, że w Tysiącleciu ci, którzy w tym życiu nie mogli dostrzec i zrozumieć rzeczy wiary, którzy żyjąc w błędzie i pod przekleństwem z szemraniem wzdychali aż dotąd (Rzym. 8:22), dostrzegą i zrozumieją Prawdę oraz zostaną uwolnieni z częściowego i zupełnego błędu.
Izaj. 35:4-10 i Dan. 7:13,14 pokazują te same wspaniałe błogosławieństwa drugiego adwentu Chrystusa. Błogosławieństwa, jakich Pan udzieli ludzkości po powrocie, jej żyjącym i zmarłym członkom, są bardzo wymownie, pięknie i w pocieszający sposób przedstawione w Ps. 72:1-19.
Izaj. 25:6-9 jest następnym pięknym podsumowaniem dzieła Królestwa poprzedzonego powrotem naszego Pana. Wspaniałe uczty czystej i odżywczej Prawdy są opisane w wersecie 6, natomiast zniszczenie grzechu i błędu, jako części dzieła Królestwa, opisane jest w wersecie 7 (zob. 1 Kor. 15:55,56, gdzie pytanie: "Gdzież jest o śmierci! bodziec [grzech] twój?" równe jest odpowiedzi: "Nigdzie", gdyż wtedy nie będzie już ona istniała). Werset 8 wskazuje, że zarówno proces umierania, jak i stan śmierci będą przez chwalebne Królestwo Boże, którego ustanowienie jest celem powrotu Chrystusa, całkowicie zniszczone razem z wszystkimi łzami i prześladowaniem sprawiedliwych. Zobacz komentarz świętego Pawła na temat w. 8 w 1 Kor. 15:55-57 oraz opis tego samego w l Kor. 15:21-26, które już przebadaliśmy. Proszę porównać Izaj. 25:9 z Rzym. 8:19,21.
ZBADANIE WERSETÓW: RZYM. 14:9; FILIP. 2:6-11; ITP.
Rzym. 14:9 oświadcza: "Gdyż na to [w tym celu] Chrystus i umarł [jako Okup za wszystkich (1 Tym. 2:6)] i powstał i ożył, aby i nad umarłymi [całym zgubionym rodzajem Adama w grobie i poza nim] i nad żywymi panował [w Tysiącleciu]".
Filip. 2:6-8 opisuje ofiarniczą śmierć Chrystusa. Wersety 9-11 mówią o Jego wywyższeniu i skutkach tego. Wersety 10 i 11 zaś stwierdzają: "Aby w imieniu Jezusowym wszelkie się kolano skłaniało, tych [kolana], którzy są na niebiesiech [mieszkańcy nieba kłaniają Mu się], i tych [żyjących], którzy są na ziemi [to należy do przyszłości - do Królestwa], i tych, którzy są pod ziemią [zmarły świat przebywający w grobie, który zostanie wyprowadzony z nieświadomego stanu śmierci i wtedy, jako ci, którzy kiedyś byli pod ziemią - zmarłymi, pokłoni się Jezusowi], A wszelki język [w niebie, na ziemi i pod ziemią - żyjący i zmarli po ich zmartwychwstaniu] aby wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca".
Zwróćmy także uwagę na Boską przysięgę w tej właśnie sprawie u Izaj. 45:22,23 i pamiętajmy, że przysięga ta oparta jest na Przymierzu potwierdzonym przysięgą i je wyjaśnia (1 Moj. 22:16,18), którym Bóg zobowiązał się przed Chrystusem i Kościołem, Nasieniem (Gal. 3:8,16,28,29), iż użyje ich do błogosławienia wszystkich rodzin, narodów i rodzajów ziemi w wyniku czego cała ziemia napełni się Jego chwalą (4 Moj. 14:21; Ps. 72:19; Izaj. 11:9; Abak. 2:14; Mat. 6:10). A ponieważ ogromna większość ludzi zmarła bez tych błogosławieństw, ustęp ten oznacza obudzenie martwych, aby je otrzymali.
Widzimy zatem, że jako jedenasty dowód Biblia podaje fakt, iż Bóg będzie błogosławił przez Chrystusa całą rodzinę ludzką, żyjących i umarłych, możliwością restytucji.
ZNISZCZENIE WSZELKIEGO ZŁA I ZAPROWADZENIE WŚROD LUDZI TYLKO DOBRA
(12) Dwunastym powodem nadziei dla tych z nie zbawionych zmarłych, którzy nie mieli swej szansy zbawienia w tym życiu, jest to, że Bóg zniszczy przez Chrystusa - Głowę i Ciało, każdą złą rzecz i wpływ wśród ludzi oraz wprowadzi i utrwali wśród nich każdą dobrą rzecz i wpływ. Nasz Pan Jezus objawił się jako niszczyciel dzieł diabła (1 Jana 3:8) i będzie to czynił podczas wieku Tysiąclecia. Aby tego dokonać, zwiąże On szatana i jego aniołów i w ten sposób pozbawi ich wszelkiego wpływu na ludzi.
Obj. 20:1-3 opisuje to dzieło wiązania: „I widziałem Anioła [Jezusa] zstępującego z nieba, mającego klucz [moc zamykania i otwierania] od przepaści [stanu błędu, który nie ma żadnego prawdziwego oparcia, dna], i łańcuch wielki w ręce swojej [potężną prawdę religijną i świecką], I uchwycił smoka, węża onego starego, który jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat [ograniczył go różnymi prawdami, które wprowadził w miejsce błędnych nauk obalając je, tak że szatan nie mógł już dłużej zwodzić i prowadzić ludzkość według swojej woli]; i wrzucił go w przepaść, i zamknął go i zapieczętował z wierzchu nad nim, aby nie zwodził więcej narodów [w ten sposób utrzymując go (a) w ciemności błędu i swoich własnych spekulacji, (b) w niewiedzy przed dalszą prawdą oraz (c) z dala od kuszenia ludzkości do grzechu i błędu], ażby się wypełniło tysiąc lat; a potem musi być rozwiązany na mały czas (podczas krótkiego okresu po Tysiącletnim Pojednawczym Panowaniu Chrystusa szatan znowu będzie mógł zwodzić rodzaj ludzki i sprowadzić na niego ostateczną próbę, by okazał się godnym lub niegodnym wiecznego życia]".
Oprócz związania i uwięzienia szatana i jego aniołów nasz Pan w Tysiącleciu sprawi także, iż źli ludzie w żaden sposób nie będą mogli wykorzystywać innych i szkodzić (Izaj. 11:9; 26:9; 28:17). Ci, którzy nie zreformują się choćby tylko zewnętrznie, zostaną po stuletniej próbie zniszczeni w drugiej śmierci (Izaj. 65:20).
Bóg przez Chrystusa zniszczy w Tysiącleciu śmierć Adamową, jej moc oraz wpływ na ludzkość (Izaj. 25:7) razem z grzechem, błędem, przesądem, smutkiem, bólem, wzdychaniem, płaczem, chorobą, niedostatkiem, głodem, epidemią, suszą, skrajnym gorącem i zimnem, wojną, rewolucją, anarchią, uciskiem, ubóstwem, ignorancją, umieraniem i śmiercią. Tysiącletnie zniszczenie każdej złej rzeczy i wpływu wśród ludzi, by chcących i posłusznych z nich przywrócić do ludzkiej doskonałości, z pewnością daje nadzieję wiecznego życia na ziemi nie zbawionym zmarłym, którzy w tym życiu nie mieli szansy zbawienia.
Ci, którzy zreformują się tylko zewnętrznie, lecz nie w sercu, .będą mogli żyć do końca Tysiąclecia i uzyskać zewnętrzną doskonałość ludzką; lecz gdy "w małym czasie" zostanie rozwiązany szatan, by wypróbować udoskonalony rodzaj ludzki, zostaną oni przez niego zwiedzeni, i ich bezbożny stan serca zostanie w każdym przypadku ujawniony. Objawią się oni jako hipokryci, kłamcy i oszuści, samolubnie korzystający z możliwości Tysiąclecia, nie dbający o dobro innych.

Opcje
HTML: NIE
BBCode: TAK
Uśmieszki: TAK

	Wyłącz BBCode w tym poście
	Wyłącz Uśmieszki w tym poście

Kod potwierdzający: *